Het komt goed in de Vlaamse wijngilde. En dan heb ik het over de démasculering van het Vlaamse wijngebeuren. Toen ik vorig millennium toetrad tot de Vlaamse Wijngilde moest ik vaststellen dat het degustatief milieu eerder getroffen was door een traditioneel conservatief machogedrag. Commanderijbesturen waren hoofdzakelijk een mannenaangelegenheid, sprekers waren op enkele uitzondering na steeds mannelijk en de commentaren op de geproefde wijnen werd steeds uitgebracht door mannelijke excellenties. Welke onzin er over wijn ook werd uitgekraamd, het werd door wijze mannen met een zekere wijnreputatie met brio verdedigd. Ook in de gespecialiseerde wijnvakpers is het alsof vrouwen zich hoofdzakelijk dienen bezig te houden met coca-cola en andere frisdranken. Vrouwelijke wijnhandelaren waren eerder een curiosum.
Vrouwen werden net getolereerd in het wijnmilieu ter ondersteuning van hun mannelijke drinkbroeders, meestal om achteraf functioneel ingezet te worden als een soort “bobbette”. Het was soms grappig te moeten zien dat bij een schitterende degustatie de mannelijke variant in halve comateuze toestand naar huis werd gebracht en achteraf geen fluit meer wist van wat hij de dag vooraf had gedronken, terwijl de eega met deskundigheid niet alleen de opbouw van de degustatie perfect wist na te vertellen maar ook de stille verdringing moest ondergaan van de beschonken lijdensweg van haar teergeliefde meester-wijnproever van de Vlaamse Wijngilde.
Tijden evolueren gelukkig. Langzaam heeft het ritsprincipe zich ook in het wijnmilieu genesteld. Onze Simonne is niet meer de witte raaf in de Vlaamse Wijngilde. Meer en meer zijn jonge wijnproevers vrouwen. Eindelijk worden bij wijnminnende koppels gediscussieerd over wijn en ziet men een gevoelige stijging van het aantal koppels in de Vlaamse wijngilde. Veel belangrijker is evenwel dat deze vrouwen ook participeren in besturen, tijdens wijnbesprekingen en tijdens wijnhappenings. En vaak moet men vaststellen dat vrouwen een verfijnde aanleg hebben op olfactologisch vlak en geuren analytisch kunnen beschrijven op een manier waar sommige mannen enkel van kunnen dromen. De Vlaamse wijngilde moet deze gunstige en plezante trend ondersteunen. Zoals een wijn pas harmonieus is wanneer alle componenten mooi versmolten zijn, kan ook de Vlaamse Wijngilde een prachtige harmonie vinden in een evenwicht der geslachten.
Nu komt het er op aan de zelfstandigheid van de proevende vrouw te stimuleren en de quasi- erudiete wijninvloeden van de partner te laten voor wat ze zijn. Want waar zijn de vinologische standpunten met feministische inslag? Waar zijn de vrouwelijke journalisten met een kritische visie over het hedendaagse wijngebeuren? Ander- maal onze Simonne te na gesproken, moet ik voor Ken Wijn-magazine vaststellen dat de vrouwelijke inbreng bijzonder mager is. Dit mag dan de essentie zijn van dit editoriaal. Ken Wijn-magazine moet de weerspiegeling zijn van wat leeft in de Vlaamse Wijngilde en dus het stijgende aantal vrouwen moet zich vertalen in een grotere redactionele inbreng. Dus vrouwen…laat u niet kennen voor de volgende editie! Neem het klavier en sla toe…
