Ik zit met een probleem. Niet dat ik plots met een writers-bloc opgescheept zit, maar ik weet hoegenaamd niet hoe ik dit eerste woord deze maal gevat moet aanvatten. Te veel goesting en te veel thema’s overvallen mij plotseling. De lezer verwacht van dit rubriekje een plezante overpeinzing over het wijnmilieu, desgevallend een interessante roddel over de wijnactualiteit of in het slechtste geval een emotionele wijnoprisping van uw dienaar. Mijn hart loopt vandaag over van noch het één, noch het ander.
Enerzijds wil ik een leuke reflectie maken over een pas opgelopen wijnervaring in Engeland met enkele losgeslagen motards, terwijl anderzijds er dingen aan het gebeuren zijn in Frankrijk die elke wijnethiek tergen en waar elke wijnjournalist en liefhebber moet tegen fulmineren. Maar wanneer de omstandigheden u duidelijk maken dat op 7 juni 2009 spannende politieke verkiezingen worden gehouden die Vlaanderen toch een tijdje in zijn greep zal houden en dat quasi ter gelijkertijd op 9 juni even spannende verkiezingen worden georganiseerd voor de samenstelling van het Nationaal Comité van de Vlaamse Wijngilde, dan heb je als hoofdredacteur een lekkere kluif dat kan weergalmen van hier tot in Tokyo. De zever loopt al uit mijn bek om mijzelf los te laten op het parallellisme van beide verkiezingen. Wees gerust, ik zal mij koest houden, ondanks de jeuk in mijn schrijvervingers. Zo een groot verschil is er nu ook weer niet tussen het Nationaal Comité en de Vlaamse Regering. Zou Hugo te vergelijken zijn met de statige Kris Peeters? Zit er een beetje Bert Anciaux in Luc Dewulf? Is de levenslust van Marino Keulen te vergelijken met die van Peter Doomen? Zijn Harry Vos en Frank Vandenbroecke genetische verwanten? Is onze Simonne dezelfde spring-in-’t -veld als Hilde Crevits of zijn de misleidende charmes van Maggy een copypaste van Kathleen Van Brempt? Ik kan mij moeilijk indenken dat de nieuwe zakelijkheid van Dirk Van Mechelen op het lijf is geschreven van Eric Merny? Moet ik mij dan vereenzelvigen met de rechtlijnigheid van Patricia Ceysens?
Of verkiezingen hierop een antwoord zullen bieden is zeer twijfelachtig. Verkiezingen geven trouwens nooit antwoorden, des te meer vragen. Terwijl ik dit eerste woord zit te schrijven weet ik hoegenaamd niet hoe de politieke verkiezingen hun beloop hebben gekend, laat staan welke aardverschuivingen Vlaanderen andermaal heeft moeten ondergaan. Daartegenover weet de lezer bij het uitkomen van deze editie perfect hoe de politieke kaarten zijn gelegd. Ik moet dus voorzichtig zijn om mij niet hopeloos belachelijk te maken en dit tekstje niet compleet waardeloos te maken nog voor het uitkomt. Maar ik heb in zekere zin ook geluk. Deze verkiezingen zijn echt.
Van de vijf mnuten politieke moed van Leterme zijn we gelukkig deze maal gespaard gebleven en Verhofstadt zal geen nieuwe burgermanifesten geloofwaardig moeten maken, terwijl Vande Lanotte zijn zilverfonds zelf mag leeg eten. Neen, de Vlaamse Verkiezingen waren net verkiezingen van de Vlaamse Wijngilde: ernstig, gewetensvol en vol ambitie. We laten de privé detectives van LDD even buiten beschouwing omdat ze uiteraard werkloos zullen zijn binnen de VWG en gezien wij elk wijnland ter wereld de beste kansen geven kan niemand ons beschuldigen van Vlaams integrisme. Het enige verschil is dat bij politieke verkiezingen er te veel kandidaten zijn voor te weinig posten, terwijl bij de Vlaamse Wijngilde te veel posten zijn waarvoor te weinig kandidaten kandideren. Er wordt immers gewerkt in de Vlaamse Wijngilde! En dat schrikt af, vooral omdat er niets te verdienen valt en dat de eer als verkozen van het Nationaal Comité zich uiteindelijk vertaalt in een pure aanslag op uw privaat leven. Je zou voor minder alcoholieker worden. Van werken gesproken! Ik vraag mij bij deze af of de werking van de Vlaamse Regering wel te vergelijken valt met die van het Nationaal Comité. Ik zou het echt niet weten, maar het vermoeden zegt mij ronduit NEEN.
Vooreerst is onze Hugo niet dé Kris. Hugo slaagt erin elke vergadering te beladen met gemiddeld minstens 16 agendapunten. Als comitélid is het je niet geraden daarbij nog met enkele variapunten af te komen. Een dergelijke agenda afwerken op één avond is pure waanzin. De agenda van de Vlaamse Regering die elke vrijdag wordt afgehandeld bevat weliswaar dubbel zoveel agendapunten, met dien verstande dat alles reeds weken vooraf werd voorgekauwd, waardoor de excellenties enkel ja hoeven te zeggen. Een vergadering van de Vlaamse Regering duurt in het slechtste geval maximaal drie uren. Hugo begint pas op dreef te komen na comité-rodage van drie uur. Het is mij trouwens nooit overkomen dat ik voor drie uur ’s nachts na een vruchtbaar Nationaal Comité in mijn bed lag. Het zijn niet de agendapunten die de vergadering zwaar maken. De strategie van Hugo is duidelijk: “hoe meer punten ik aanbreng, hoe meer wijnen er soldaat worden gemaakt”. En hier loopt de vergelijking met de Vlaamse Regering totaal mank. Op het Nationaal Comité dat beurtelings bij elk comitélid doorgaat is water en koffie een taboe. Er wordt pas zinvol gediscussieerd wanneer de beste topwijnen van de gastheer/vrouw hun werk beginnen te doen. Dat daarna Hugo Peeters nooit naar huis wil, beginnen we gewend te geraken. Luc heeft er ondertussen al een tijdje een andere formule op bedacht. Hij laat het Nationaal Comité op een zomerse middag starten, waardoor we toch erin slagen voor middernacht huiswaarts te keren. Ik hoef de lezer er niet bij te vertellen dat we gedurende die tien uren uitermate hard gewerkt hebben voor het algemeen belang. Deze deskundige, erudiete bacchanale schept een band en scherpt de karakters aan. Wijn op een vergadering is zoals epo op de fiets. Daarom zal de Vlaamse Regering nooit echt vonken nalaten, terwijl het Nationaal Comité gewoon één en al vonk is.
De leden van de Vlaamse Wijngilde moeten beseffen dat het geweten van onze genootschap schuil gaat in de goede werking van het Nationaal Comité. Hoewel het hen geraden is over een stevige wijnkelder te beschikken, moeten de verkozen leden van het Nationaal Comité de Vlaamse Wijngilde onvoorwaardelijk en belangeloos in hun hart dragen. Nergens in de wereld bestaat zo een instituut dat de wijnliefhebberij en wijncultuur organiseert, coördineert en stimuleert. Dit is misschien dè voornaamste reden waarom de Vlaamse Wijngilde gekoesterd moet worden. Maar er is meer. Simonne en Maggy verlaten het Nationaal Comité. Hugo Peeters zal het geweten hebben. Bij ons bestaat er geen ritssysteem, waar naast elke man minstens één vrouw moet staan. Zelfs de juridische knobbel van onze Luc Anciaux heeft dit statutair niet kunnen voorzien. Het Nationaal Comité werd letterlijk in zijn kruis getast door de verdwijning van al het vrouwelijk schoon. Het is alsof er een Vlaamse Regering zou ontstaan zonder vrouwelijke ministers.
Ondenkbaar en onaanvaardbaar op het eerste zicht, maar een vaststelling die kan tellen. Vrouwen drinken blijkbaar graag wijn, maar wensen er geen verantwoordelijkheid voor te dragen. Laat de man maar achter het stuur kruipen, terwijl de dame even diep in het degustatieglas heeft gekeken en lijdzaam toekijkt hoe de man tegen de lamp loopt. Onze Hugo Peeters heeft alles uit de kast moeten halen om vrouwen bewust te maken van hun verpletterende verantwoordelijkheid in onze maatschappij, lees genootschap. Verkiezingen kunnen dus iets losmaken, ook in de Vlaamse Wijngilde. Ik hoop van harte dat bij het uitkomen van deze editie het Nationaal Comité geen macho-aangelegenheid is geworden. Bij deze maak ik bekend dat er nu kan gepostuleerd worden voor het hoofdredacteurschap van Ken Wijn-magazine en dat via positieve discriminatie een vrouw zal gekozen worden. De beste democratie is altijd een geleide gebleken en daar zullen verkiezingen niets aan verhelpen. Laten wij dan ook hopen dat beide verkiezingen die ons op korte tijd hebben getroffen in teken kunnen staan van ambitieuze vrouwen. Mag dan ook dit eerste woord mijn laatste eresaluut zijn voor de vrouwen die wèl hun verantwoordelijkheid hebben genomen. Dat het jullie nog goed mag gaan, Simonne en Maggy. Na deze editie zoeken wij verder naar vrouwelijke auteurs voor Ken Wijn-magazine. Je weet nooit… en daarvoor moet je niet verkozen worden
